Epilog Laura.

*dziesięć lat później *
- Max, proszę cię oddaj Mil piłkę - powiedziałam zmęczonym głosem. Przed chwilą udało mi się cudem boskim uśpić roczne bliźniaki.
- Mamo, ale ona zawsze dostaje to czego chce.
- Kochanie, jesteś starszy, więc weź sobie po prostu którąś z tony innych piłek znajdujących się w tym domu.
- No dobrze, a zagrasz z nami ?
- Jestem zmęczona, ale jak tato wróci to napewno z wami zagra.
- Okej - Max powiedział ze smutkiem i poszedł do domu po drugą futbolówkę, a w tym czasie Milagros odłożyła tą, która mu zabrała i podeszła do mnie.
- Co ci jest ?
- Jestem zmęczona.
- A pomóc ci w czymś mamusiu ?
- Nie kochanie - pocałowałam ją w rudą główkę.
- Witam moje panie - zjawił się mój mąż. Pocałował mnie w usta, a małej dał buzi w policzek - gdzie Maxie ?
- W domu, szuka piłki. Zajmij się nimi, a ja idę się położyć, bo zaraz padnę.
- Oj kochanie, chodź zaniosę cię - zanim zdążyłam zaprotestować, on wziął mnie na ręce i zaniósł do naszej sypialni.
- Dziękuje ci słońce, gdyby nie ty to bym wysiadła już dawno.
- Nie ma za co, w końcu jesteśmy już ze sobą dziesięć lat - wyjął z kieszeni pudełeczko, w którym znajdował się naszyjnik z serduszkiem, a na nim wygrawerowane 17.08.2015 - 17.08.2025.
- Jesteś kochany - pocałowałam go - ja też mam coś dla ciebie - wyjęłam z komody pudełko. W środku był zegarek z wygraferowaną inskrypcją "Para siempre juntos." - to znaczy na zawsze razem.
- Dziękuje - jeszcze raz się pocałowaliśmy, a mi przypomniał się nasz ślub.

*retrospekcja*

- Nie zgadzam się !
- Mario ?! - Sergio posłał mi uśmiech.
- Kochanie posłuchaj mnie. Od wielu tygodni widzę, a raczej od rozdania nagród, że coraz częściej uciekasz gdzieś myślami i sądzę, że są one przy Mario, więc zrób sobie przysługę i po prostu do niego idź.
- Ale nie, to nie...
- Laura, mną się nie martw. Dam sobie radę.
- Dobrze.
- To idź do niego.
- Ale jesteś pewien, że powinnam ? Co sobie ludzie pomyślą.
- Powinnaś i kto jak kto, ale ty nie powinnaś myśleć o tym co inni ludzie sądzą o tobie.
- Dziękuje - zdjęłam pierścionek zaręczynowy z palca i oddałam go Sergio, po czym pocałowałam go - żegnaj Sergio. Odeszłam od ołtarza i podeszłam do Mario.
- Laura, ja cię kocham i chciałbym abyś została moją żoną. Kiedy dostałem zaproszenie na slub, wiedziałem, że muszę podjąć radykalne kroki, dlatego kupiłem ci pierścionek zaręczynowy. Wyjdziesz za mnie ? Zrozumiem...
- Oj zamknij się. Też cię kocham - pocałowałam go i założyłam pierścionek na palec - a ślub chyba nie powinien się zmarnować - puściłam mu oczko

*koniec retrospekcji*

I tak oto od dziesięciu lat jestem szczęśliwą panią Götze. Matką czwórki dzieci i żoną jednego z najlepszych piłkarzy świata. Kiedy zaczynała się moja przygoda z chłopakami z BVB nigdy nie myślałam, że skończę jako żona jednego z nich, chociaż może kiedyś ta myśl mi przemknęła przez głowę... w końcu Mario podobał mi się od długiego czasu, bardzo długiego. Kocham go od ponad 12 lat. Nigdy nie byłam stała w uczuciach, a tu coś takiego. Jeżeli kogoś naprawdę kochasz, to spotkasz milion innych mężczyzn, minie nawet 20 lat, a ty i tak będziesz go kochać.

________


"Czasami jasność pojawia się na szarym końcu"

Tym cytatem kończę to opowiadanie.
Chce podziękować kilku osobom :

- Gabi, za prowadzenie ze mną tego bloga, wiem, że to ja wprowadziłam cię raczej w świat BVB, a tu proszę teraz lubisz, lubisz Moritza, dziękuję ci także kochana za to, że podsuwałaś mi pomysły, gdy moja głowa była pusta.

- Magda, w szkole motywowałaś mnie do pisania i cisnęłaś na lekcjach, żeby pisać dalej, kto wie jakby się to zakończyło, gdyby nie to, że spodobała ci się historia tej dwójki.

- Jasiu, pomagałeś mi na początku i proszę, po tygodniu miałam tysiąc wejść ! Motywowałeś, chociaż teraz nie jest tak jak kiedyś mówie wielkie, tłuste dziękuje

- wam kochani, za komentowanie, klikanie w reakcje czy samo wchodzenie. Czasem sądziłam, że Laura jest głupia (tępa krowa, mogła być z Mario już dawno), ale podobało wam się to wszystko, bo klikaliście pozytywne reakcje, ba czasem komentowaliście ! Związałam się z tą głupią dziewczyną. Przeżywałam to jak ona. W sumie przecież sama bym... a nie ja bym tak nie pokomplikowała spraw, ale przecież nie jest to moje życie. Może gdzieś na świecie, taka historia przydarzyła się dwójce ludzi. Możecie podstawić za imiona Laury i Mario inne imiona : Effy i Freddie (skins <3), Milagros i Alvaro czy Amelia i Maciej. Ta historia ma w sobie czątke mnie i oddałam się jej bardzo (nie uważałam na lekcjach, po to, aby pisać), więc chociaż teraz was proszę o komentarze. Na sam koniec, pożegnajcie ładnie Laurę, Ashę, Mario, Moritz'a, Marco, Sergio, Unice Mesut'a, Milagros, Maxa, Aidena, Scarlett i Sebastiana (ta dwójka to bliźniaki).

 Jeśli polubiliście moje historie zapraszam was tu -  są tam zapisane wszystkie blogi, jakie istniały, istnieją i będą istnieć. Ta historia raczej nie wróci, chyba, że będziecie chcieli, ale nie będzie tam żadnych zejść i rozejść. Nawet mam ogólny zarys. To czy kiedyś ujrzy on światło dzienne zależy od was.

Kocham was i dziękuję Jagoda/Effy/Milagors/Cathy <3



P.S. To dopiero 2 blog, który został zakończony tak jak chciałam :D

A głównej bohaterce wyglądu użyczyła Ebba Zingemark :)